De Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges wordt door velen beschouwd als misschien wel de invloedrijkste Spaanstalige auteur uit de moderne tijd. Bekende Zuid-Amerikaanse schrijvers als Gabriel García Márquez, Julio Cortázar, Carlos Fuentes en Mario Vargas Llosa bewonderden Borges, die met zijn kortverhalen de weg plaveide voor de latere opkomst van het magisch realisme. Daarnaast zijn de gedachtenexperimenten die Borges in zijn kortverhalen opvoert dankbaar denkvoer voor filosofen die willen nadenken over fenomenen als de tijd, het ervaren van de werkelijkheid of de literatuur zelf. Hoewel Borges reeds tijdens zijn leven grote erkenning als schrijver genoot en zowat elke mogelijk denkbare onderscheiding heeft ontvangen, hadden Borges’ politieke overtuigingen tot gevolg dat zijn kandidatuur voor de Nobelprijs zijn hele leven lang werd tegengehouden. Wij doken in het leven en werk van deze bijzondere auteur die tijdens zijn leven gaandeweg blind werd, maar toch bleef schrijven.
‘Onze gast is heel plotseling vertrokken, hij maakte altijd al een geheimzinnige indruk’, schrijft Virginia Woolf in 1914 over Józef Teodor Konrad Korzeniowski. Daar is wel wat bij voor te stellen. De schrijvende zeeman die uit zijn eigen verhalen weggelopen lijkt te zijn, met biografieën die bij de vertaalde literatuur zouden kunnen liggen. Geboren in een land dat niet meer bestaat, een wees, een man van adel, een verbanneling, een zeeman die naar plekken als Semarang, Constantinopel en Kinshasa vaart, een kapitein die niet kan zwemmen, een smokkelaar, een schuldenaar en een man die zichzelf in de borst schiet tijdens een zelfmoordpoging. En dan moet zijn schrijverscarrière nog beginnen. We schreven een portret over zijn schrijversleven en doken in zijn Hart der duisternis.
In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw was Hugo Raes een belangrijke literaire stem, die met zijn vernieuwende romans en fantastische verhalen een frisse wind door de Nederlandstalige letteren liet waaien. In plaats van de platgetreden paden te betreden, begaf Hugo zich graag op onbekend terrein: hij schreef fragmentarische, door herinneringen en gedachtespinsels vertroebelde teksten die door lezers en critici gesmaakt werden. In zijn literatuur zocht hij graag de grenzen op, altijd naar iets nieuw en baldadig. Hij introduceerde literaire sciencefiction in Vlaanderen en schreef graag erotisch. Tot zijn vriendenkring behoorden internationale auteurs als Jerzy Kosinski en Anaïs Nin. We schreven een portret over zijn werk en leven.
De Portugese schrijver en dichter Fernando Pessoa is naast fado wellicht het bekendste culturele exportproduct van Portugal. Hoewel Pessoa reeds tijdens zijn leven een bekend figuur was binnen het Portugese literaire milieu, verscheen zijn bekendste werk, Boek der rusteloosheid, pas decennia na zijn dood. Daarnaast staat Pessoa vandaag vooral bekend om zijn gebruik van heteroniemen, een vorm van literaire alter ego’s met elk een eigen schrijfstijl en levensvisie. Iemand die niet vertrouwd is met het werk van Pessoa, zal daarom waarschijnlijk niet vermoeden dat de verschillende teksten die hij schreef allemaal het werk zijn van één zelfde persoon. Wie dieper graaft, ziet in die diversiteit een schrijver die op zoek is naar wie hij is en iedereen die hij zou kunnen zijn. We schreven een portret over het leven en werk van de beroemde Portugese dichter-schrijver.
De impact van Het bittere kruid (1957) van de Nederlandse schrijfster Marga Minco valt niet te onderschatten. We zouden zelfs kunnen stellen dat haar debuutroman voor een kentering zorgde in de manier waarop de Jodenvervolging als thema in de Nederlandse literatuur behandeld werd. Op zijn minst is het een aangrijpend relaas over het tragische lot van een Joodse familie in Nederland, die wat ons betreft een plaats in de literaire canon verdient en vandaag misschien wel meer dan ooit in de leeslijst van elke middelbare school zou moeten staan. We schreven een omvangrijk portret over haar leven en natuurlijk Het bittere kruid.
‘Madame Bovary, c’est moi’ is ongetwijfeld Gustave Flauberts beroemdste citaat. Toch zou hij deze woorden nooit geschreven hebben. Ze komen alleszins nergens voor in zijn manuscripten, noch in zijn correspondentie. Misschien heeft hij deze zin wel uitgesproken, maar verba volant scripta manent: van het gesproken woord kan je geen bewijs leveren. Sommigen beweren dat Flaubert met deze woorden de speculaties over zijn hoofdpersonage in Madame Bovary wilde weerleggen. Na de publicatie van zijn roman werd hij immers overspoeld met brieven van lezeressen die zichzelf beweerden te herkennen in de onbegrepen Emma Bovary. Een verklaring die dichter bij de waarheid aanleunt, is dat Flaubert deze zin zou hebben geuit in het bijzijn van zijn correspondente Amélie Bosquet. Vals of niet, het citaat schept hoe dan ook geen helder beeld van de auteur achter Madame Bovary. Als deze woorden ons iets kunnen bijbrengen, is het misschien wel de vraag: wie was Gustave Flaubert dan wél?