De impact van Het bittere kruid (1957) van de Nederlandse schrijfster Marga Minco valt niet te onderschatten. We zouden zelfs kunnen stellen dat haar debuutroman voor een kentering zorgde in de manier waarop de Jodenvervolging als thema in de Nederlandse literatuur behandeld werd. Op zijn minst is het een aangrijpend relaas over het tragische lot van een Joodse familie in Nederland, die wat ons betreft een plaats in de literaire canon verdient en vandaag misschien wel meer dan ooit in de leeslijst van elke middelbare school zou moeten staan. We schreven een omvangrijk portret over haar leven en natuurlijk Het bittere kruid.
‘Madame Bovary, c’est moi’ is ongetwijfeld Gustave Flauberts beroemdste citaat. Toch zou hij deze woorden nooit geschreven hebben. Ze komen alleszins nergens voor in zijn manuscripten, noch in zijn correspondentie. Misschien heeft hij deze zin wel uitgesproken, maar verba volant scripta manent: van het gesproken woord kan je geen bewijs leveren. Sommigen beweren dat Flaubert met deze woorden de speculaties over zijn hoofdpersonage in Madame Bovary wilde weerleggen. Na de publicatie van zijn roman werd hij immers overspoeld met brieven van lezeressen die zichzelf beweerden te herkennen in de onbegrepen Emma Bovary. Een verklaring die dichter bij de waarheid aanleunt, is dat Flaubert deze zin zou hebben geuit in het bijzijn van zijn correspondente Amélie Bosquet. Vals of niet, het citaat schept hoe dan ook geen helder beeld van de auteur achter Madame Bovary. Als deze woorden ons iets kunnen bijbrengen, is het misschien wel de vraag: wie was Gustave Flaubert dan wél?
Bij veel lezers gaat er niet direct een belletje rinkelen als de naam Nagieb Mahfoez valt, al klingelt er waarschijnlijk al iets meer dan in 1988, wanneer de schrijver schijnbaar uit het niets wordt onderscheiden met de Nobelprijs. Zoals de Volkskrant het typerend opschrijft tijdens een kleine vertaalwoede die daarop volgt: ‘Ieder krantenartikel, radioprogramma of televisiedocumentaire over de Egyptische schrijver Nagieb Mahfoez begint met de even obligate als onvermijdelijke constatering dat tot vorig jaar oktober, toen hem de Nobelprijs voor literatuur werd toegekend, vrijwel niemand in West-Europa ooit van hem had gehoord. Bij dezen dus.’ We schreven een uitgebreid portret over zijn werk en leven en gingen in gesprek met kenner Dina Heshmat.
Wie houdt van spelen met de taal, is bij de Franse schrijver Georges Perec (1936-1982) aan het juiste adres. Zo schreef Perec met ’t Manco (La disparition, 1969) een virtuoze roman waarin de letter 'e' volledig afwezig is en met Les revenentes (1972, nog niet naar het Nederlands vertaald) een roman waarin de letter 'e' de enige gebruikte klinker is. Daarnaast heeft Georges Perec ook een palindroom van 1.247 woorden op zijn naam staan. Toch zou het verkeerd zijn de romans van Perec als louter spel af te doen. Perecs leven werd namelijk gekenmerkt door een grote tragedie die ook in zijn schrijverschap sterk doorwerkte. Een portret van een van de belangrijkste Franse schrijvers van de afgelopen eeuw.
Howard Phillips Lovecraft (1890-1937) en zijn macabere verhalen verwierven pas in de jaren veertig een cultstatus en gaven de kosmische horror daarmee een unieke en onwrikbare plek binnen de wereldliteratuur. Zijn verhalen beïnvloedden en inspireerden schrijvers als Stephen King, Neil Gaiman en Michel Houellebecq, maar ook filmmakers als Guillermo del Toro en John Carpenter. Intussen wordt Lovecraft gezien als een van de belangrijkste Amerikaanse schrijvers van de twintigste eeuw. Een portret over zijn werk en leven.
Met maar liefst 550 miljoen boeken die over de toonbank gingen, is Georges Simenon tot op vandaag de meest gelezen Belgische schrijver. Hij schreef meer dan 400 boeken, zowel onder zijn eigen naam als onder verschillende pseudoniemen, waarvan er 3.500 vertalingen verkocht werden en dat in wel 55 talen. Dat maakt hem de zeventiende meest vertaalde auteur over de hele wereld en de derde meest vertaalde Franstalige schrijver. We schreven een uitgebreid portret over zijn gigantische oeuvre en duizelingwekkende leven.
De Franse schrijver en Nobelprijswinnaar Albert Camus (1913–1960) was een man van het volk, een intellectueel, een rokkenjager, een verzetsheld, een begenadigde voetbalkeeper en altijd met die onafscheidelijke peuk in zijn rechtermondhoek. Daarnaast was Camus natuurlijk vooral een compacte en filosofische schrijver die graag experimenteert en zich toelegt op essays, theater en literatuur. We schreven een uitgebreid portret over zijn leven en doken in zijn bekendste werken zoals bijvoorbeeld De vreemdeling (1942) en De pest (1947).
'Soseki Natsume behoort tot het allerbeste wat de Japanse literatuur te bieden heeft’, liet Haruki Murakami ooit optekenen. Of dat zo is laten we in het midden, maar het staat buiten kijf dat Sōseki met zijn werk een enorme impact heeft gemaakt op zowel de literatuur als de ontwikkeling van Japan – in die mate zelfs dat zijn portret van 1984 tot 2004 schitterde op het bankbiljet van 1000 yen en zijn boeken verplicht leesvoer zijn voor veel Japanse studenten. Zijn bekendheid en status is echter nooit helemaal doorgedrongen tot het Westen. Daarom schreven we een portret van een van de grondleggers van het modernisme in de Japanse literatuur, wiens invloed tot op heden nog niets heeft moeten inboeten.
In Brazilië is Clarice Lispector al sinds de jaren zestig een deel van het cultureel erfgoed en gelukkig begint haar naam ook daarbuiten steeds vaker te klinken. De Franse schrijfster Hélène Cixous beschreef Clarice Lispector als ‘hoe Kafka zou zijn geweest als het om een vrouw was gegaan’, of “als Rilke een in de Oekraïne geboren Braziliaanse jodin was geweest. Als Rimbaud een moeder was geweest en de leeftijd van vijftig jaar had bereikt. Als Heidegger had kunnen ophouden Duits te zijn”’. Ze was een fenomeen met een geheel eigen stijl, een tot leven gekomen paradox, die met taal kon spelen zoals niemand haar had voorgedaan. Haar vreemdheid verontrustte mensen, maar werkte tegelijkertijd ook magnetisch. We schreven een uitgebreid portret over haar werk en leven.
Reeds in zijn eigen tijd werd Dante Alighieri (1265-1321) door heel wat mensen geprezen als een groot geleerde en dichter. Maar ook vandaag de dag, zoveel eeuwen later, is Dante nog steeds een van de meest bestudeerde schrijvers en geniet hij een enorme naamsbekendheid. In iedere Italiaanse stad kan je wel een standbeeld van of verwijzing naar Dante vinden. Maar wat weten we echt van het leven van Dante? En waar gaat zijn bekendste werk De Goddelijke Komedie over? We schreven een uitgebreid portret over het werk en leven van de Florentijnse alleskunner en gingen er ook over in gesprek met schrijver en Dante-bewonderaar Marcel Möring.
Malcolm Lowry dichtte zijn alcoholgebruik profetische en mystieke krachten toe, waar hij diepe inzichten door zou kunnen verkrijgen. Maar zoals de meesten wel eens meegemaakt zullen hebben: de woorden van een dronkaard zijn meestal onbegrijpelijk. Toch schreef Lowry met Onder de vulkaan niet alleen hét alcoholboek van de twintigste eeuw, zijn roman is tegelijkertijd een van dé modernistische hoogtepunten uit de literatuurgeschiedenis en misschien wel vergelijkbaar met het epische Ulysses van James Joyce of De grote Gatsby van F. Scott Fitzgerald. Duik in het leven van Malcolm Lowry en de boeken die hij schreef.
Het is 270 jaar geleden dat een van Duitslands grootste multitalenten geboren werd. Een nationale held die een leven en een oeuvre achterliet om je aan te vergapen en waar hele bibliotheken over volgeschreven zijn. Maar, zoals Boudewijn Büch het al eens stelde: ‘Goethe is niet alleen een oude saaie Duitse lul, dat is een jongen waar je spelletjes mee kan spelen.’ Een portret van een van de laatste homo universales: Johann Wolfgang von Goethe.
Jeroen Brouwers staat bekend als de enfant terrible van de Nederlandse literatuur, maar bovenal is hij een buitengewoon stilist. Gedurende zijn schrijfcarrière, die al meer dan een halve eeuw beslaat, heeft hij een omvangrijk oeuvre bij elkaar geschreven dat zowat ieder literair genre bevat. Hoog tijd dus voor een portret van een van de belangrijkste naoorlogse schrijvers uit het Nederlandse taalgebied.
Wie was August Willemsen? De virtuoze vertaler, die het werk van onsterfelijke Portugeestalige auteurs als Fernando Pessoa, João Guimarães Rosa en Graciliano Ramos ontsloot voor een Nederlands publiek; de auteur en vlijmscherpe essayist die een Braziliaanse ridderorde ontving en in 1983 onderscheiden werd met de Martinus Nijhoffprijs; maar ook de man die Max Pam ooit tegenkwam bij de slijter, de alcoholist die angstvallig een fles whisky achter zijn rug hield. Een veelzijdig portret.
Het persoonlijke publiek maken is vandaag de dag voor schrijvers een bekende marketingtruc – een lezer zoekt immers al snel naar sensationele details in het werk van de schrijver. Palmen was echter een van de eersten die bewust deze grens tussen feit en fictie opzocht, en deze ook inzette: in 1998, het jaar voor de verschijning van de televisieserie Big Brother, publiceert Palmen de roman I.M., een autobiografisch werk over het verlies van haar vriend, de bekende journalist Ischa Meijer. Hoewel de lezers met Palmen meerouwen en haar boek gretig aftrek vindt, wordt ze door tout literair Nederland beschuldigd van het bespelen van de media met een voyeuristisch verhaal. We schreven een portret over het werk en leven van Connie Palmen.
De invloed van André Brink (1935-2015) in Zuid-Afrika kan niet worden onderschat. Zelfs al voelde hij zich als ‘‘n klein gloeiende kooltjie teen al die winde van die wêreld’, de auteur riskeerde jarenlang zijn leven door via zijn boeken te vechten tegen de censuur, de apartheid en alle vormen van onrecht. We schreven een uitgebreid over zijn werk en leven en gingen bovendien in gesprek met vertaler Rob van der Veer die het merendeel van Brinks oeuvre naar het Nederlands vertaalde.
