karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatiePlatform
Wekelijks publiceren we een nieuw artikel of interview en delen we onze nieuwste boekentipsUitgeverij
Jaarlijks geven we drie ondergesneeuwde klassiekers een tweede kansEvenementen
Per jaar organiseren we acht tot tien literaire evenementen in Antwerpen met (inter)nationale auteurs (maar nu even niet)
Je hebt echt geen kinderen nodig om eens een goed jeugdboek op te pakken. Boeken voor kleine lezers kunnen ook grote lezers van hun sokken blazen. Bovendien zijn kinder- en jeugdboeken een stuk sneller uit, zit je niet te worstelen met dikke kleppers in onooglijk kleine lettertypes en krijg je af en toe een leuke illustratie voorgeschoteld. We maakten een overzicht van de tien jeugdboeken waar je als volwassene nog iets aan hebt.
Wie houdt van spelen met de taal, is bij de Franse schrijver Georges Perec (1936-1982) aan het juiste adres. Zo schreef Perec met ’t Manco (La disparition, 1969) een virtuoze roman waarin de letter 'e' volledig afwezig is en met Les revenentes (1972, nog niet naar het Nederlands vertaald) een roman waarin de letter 'e' de enige gebruikte klinker is. Daarnaast heeft Georges Perec ook een palindroom van 1.247 woorden op zijn naam staan. Toch zou het verkeerd zijn de romans van Perec als louter spel af te doen. Perecs leven werd namelijk gekenmerkt door een grote tragedie die ook in zijn schrijverschap sterk doorwerkte. Een portret van een van de belangrijkste Franse schrijvers van de afgelopen eeuw.
In 1954, op haar achtentwintigste, haalde Ingeborg Bachmann (1926-1973) de cover van het invloedrijke weekblad Der Spiegel, waarmee haar faam als ‘diva van de dichtkunst’ in Duitsland en Oostenrijk werd bevestigd. Twee jaar later meende ze de geheimen achter het schrijven van goede poëzie grotendeels te doorzien en koos ze voor proza om zich uit te drukken. Eerst schakelde ze over op verhalen en vervolgens werkte ze aan haar romancyclus ‘Doodsoorzaken’, die ze door haar onverwachte overlijden in 1973 evenwel niet voltooide. Gedreven door haar hunkering naar woorden die haar verankerden in de wereld, voerde ze haar hele leven lang eveneens bevlogen briefwisselingen. Samen met Marlen Haushofer en Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek geldt Ingeborg Bachmann tot op vandaag als een van de grootste naoorlogse schrijfsters van Oostenrijk. In dit portret krijg je een inkijk in het leven van deze gepassioneerde (brief)schrijfster.
Waarom zou je de drieduizend pagina's tellende cyclus Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust moeten lezen? Om de zoveel tijd worden we geconfronteerd met cijfers die aangeven dat er steeds minder gelezen wordt. Een vaak aangehaalde verklaring hiervoor is dat het lezen van een roman een bepaalde concentratie vraagt en dat we vandaag de dag net die concentratie steeds minder kunnen opbrengen. Zo verwees schrijver Ilja Leonard Pfeijffer in een column voor HP/De Tijd naar een onderzoek dat uitwees dat de gemiddelde concentratiespanne van een mens sinds de introductie van de smartphone is gedaald tot acht seconden. Gelukkig hoeft de “massale concentratiestoornis” waar Pfeijffer op wijst niet te betekenen dat de literatuur nu definitief op haar einde loopt. Integendeel. Net in een tijd waarin de concentratie zoek raakt, blijkt literatuur bijzonder waardevol.
Drie keer per jaar publiceren we op Karakters een lijst met daarin de boeken waar we het meest naar uitkijken. Van romans, non-fictie en verhalenbundels tot heruitgaven en midprices. In deze editie de meest opvallende boeken die gaan verschijnen van juni tot en met september. Met onder andere de nieuwe roman van Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa, de afsluiting van de unieke seizoenenreeks van de Britse schrijfster Ali Smith en de nieuwe heruitgaven van het werk van Hermann Hesse.
Isabella Hammad werd in Londen geboren, maar is van Palestijnse afkomst. In haar lijvige debuutroman De Parijzenaar reconstrueert ze het verhaal van haar overgrootvader Midhat, die als student in Frankrijk verbleef tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is een historische roman, maar ze benadrukt zelf dat het géén geschiedenisboek is. De historische gebeurtenissen vormen de context van het verhaal, maar het persoonlijke verhaal van Midhat en de mensen rondom hem staat centraal. De Parijzenaar is een echt familieproject, en veel van de verhalen over Midhat hoorde Isabella Hammad van haar tèta Ghada, aan wie het boek is opgedragen. Met Karakters interviewden we haar over haar research, haar familie en over de waaier aan personages die het boek rijk is.