karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatiePlatform
Wekelijks publiceren we een nieuw artikel of interview en delen we onze nieuwste boekentipsUitgeverij
Jaarlijks geven we drie ondergesneeuwde klassiekers een tweede kansPodcast
Tweewekelijks publiceren we op donderdag een nieuwe podcastaflevering
Italo Calvino verzette zich actief tegen zijn biografie. In brieven geeft hij toe dingen over zichzelf te verzinnen of telkens andere informatie over zijn geschiedenis te verschaffen om niet te worden beklemd door een kader. Liever hield hij zich op de achtergrond om zijn werk aan het woord te laten. Naast zijn bekendste werken Onzichtbare steden en Als op een winternacht een reiziger, biedt zijn oeuvre een schatkamer aan invalshoeken om hem door te bekijken: van journalistiek werk, tot neorealistische sprookjes, tot literatuurwetenschappelijke essays. Welke lijn loopt er door dit weelderige oeuvre, en waarom biedt zijn werk juist nu zo’n troost? Karakters gaat op zoek.
In 1821, exact tweehonderd jaar geleden, werd de Franse dichter-schrijver Charles Baudelaire geboren, en dat wordt de komende maanden uitgebreid gevierd. Zo verschijnen er dit jaar heel wat heruitgaven van zijn werk, met onder anderen zijn bekendste werk Bloemen van het kwaad en Het spleen van Parijs. Ook verschijnen onder de titel Mijn hoofd is een zieke vulkaan voor het eerst zijn brieven in het Nederlands. Wij mogen daar enkele brieven (aan Gustave Flaubert, Felix Nadar en Victor Hugo) exclusief van publiceren op ons platform.
Herman Brusselmans aan het Nederlandstalige lezerspubliek voorstellen is als een frituur binnenwandelen en vragen of ze mayonaise hebben: totaal overbodig. De Vlaamse schrijver die in 1985 de Vlaamse letteren een kopstoot gaf met De man die werk vond en daarna altijd met haar sjokkedeizen is blijven rammelen, is intussen gecementeerd in het collectieve geheugen. In zijn nieuwste boek Maanlicht van een andere planeet eist de aimabele nietsnut uit De man die werk vond, Louis Tinner, voor de vierde keer de hoofdrol op. En dat doet hij in vintage Brusselmans-stijl: door verveeld sigaretten op te steken, door de barkruk in het ene café iets langer warm te houden dan die in een ander, en door een palet aan mensen te ontmoeten die even gedesillusioneerd zijn door het leven als Tinner zelf.
Het leven van William Seward Burroughs (1914–1997), ook wel de ‘father of the beats’ en de ‘godfather of punk’ genoemd, was allesbehalve saai en conventioneel. Burroughs was homoseksueel (in een Amerika waar dat nog sterk afgekeurd werd), was openlijk verslaafd (aan zo’n beetje alles, maar met name aan heroïne), had een fascinatie voor wapens en doodde zijn vrouw, Joan Vollmer, tijdens een drankspelletje. Doordat hij dit leven wist om te zetten naar eveneens allesbehalve saaie en conventionele literatuur, had hij een grote invloed op de literatuur, beeldende kunst, film en (rock)muziek. Maar wat maakt zijn werk zo bijzonder? Wat is zijn relatie met andere beatschrijvers als Allen Ginsberg en Jack Kerouac? En waarom zijn Patti Smith, Frank Zappa, Iggy Pop, Tom Waits en The Beatles zo buitengewoon gefascineerd en geïnspireerd door de man die in het midden prijkt van de legendarische albumhoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band? In dit artikel geven we een inkijk in het excentrieke leven en werk van een van de invloedrijkste postmoderne schrijvers van de tweede helft van de vorige eeuw.
Het oeuvre van Cees Nooteboom is er een om iedere letter van te lezen, te koesteren en door te geven van de ene op de andere generatie. Die mening zijn ook de verschillende uitgevers van Nooteboom toebedeelt, want in afwachting van eventueel nieuw werk van de schrijver die we tot een van 'onze' belangrijksten mogen rekenen, werden al verschillende van zijn werken opnieuw uitgegeven of gebundeld. Zo verschenen in 2019 nog zijn gebundelde reisverhalen over Japan en iets recenter nog een nieuwe druk van zijn dichtbundel Monniksoog. Nu verschijnen zijn gebundelde reisverhalen over Australië, het onmetelijke land aan de andere kant van de wereld. Met Karakters publiceren we exclusief een van de verhalen.
Raymond Carver schreef kortverhalen, poëzie en essays die onder het dirty realism worden gerekend, schouder aan schouder met John Cheever, Charles Bukowski en Richard Ford. In zijn werk portretteert hij mensen wiens levens niet glorieus slagen, zoals doorgaans afgebeeld in Amerikaanse heldenverhalen: zijn personages zijn vooral ontgoocheld door de tijd, de niet-uitgekomen-dromen en de routines waarin zij verzeild zijn geraakt. Zij houden zich wankel aan elkaar staande en vissen, drinken en roken zich door het leven. Apotheosen ontbreken, evenals spectaculaire wendingen - qua compositie werd Carver geïnspireerd door het werk van Isaak Babel, waarin het leven zelf een loopje neemt met het verhaal. Toch is zijn naam hier een beetje in de vergetelheid geraakt. Daarom stellen we onszelf de vraag: wie is deze anti-held?