karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatiePlatform
Wekelijks publiceren we een nieuw artikel of interview en delen we onze nieuwste boekentipsUitgeverij
Jaarlijks geven we drie ondergesneeuwde klassiekers een tweede kansEvenementen
Per jaar organiseren we acht tot tien literaire evenementen in Antwerpen met (inter)nationale auteurs (maar nu even niet)
Bij veel lezers gaat er niet direct een belletje rinkelen als de naam Nagieb Mahfoez valt, al klingelt er waarschijnlijk al iets meer dan in 1988, wanneer de schrijver schijnbaar uit het niets wordt onderscheiden met de Nobelprijs. Zoals de Volkskrant het typerend opschrijft tijdens een kleine vertaalwoede die daarop volgt: ‘Ieder krantenartikel, radioprogramma of televisiedocumentaire over de Egyptische schrijver Nagieb Mahfoez begint met de even obligate als onvermijdelijke constatering dat tot vorig jaar oktober, toen hem de Nobelprijs voor literatuur werd toegekend, vrijwel niemand in West-Europa ooit van hem had gehoord. Bij dezen dus.’ We schreven een uitgebreid portret over zijn werk en leven en gingen in gesprek met kenner Dina Heshmat.
In 1973 schrijft Gianfranco Callgarich zijn eerste roman, De laatste zomer in de stad, over de dertigjarige Leo Gazzara die net zoals Calligarich het burgerlijke leven in Milaan inruilt voor het avontuur en de onvoorspelbaarheid van Rome. De roman wordt positief onthaald en geprezen om zijn lichtvoetige en melancholische toon. Toch verliest het boek na enkele jaren de belangstelling van het grote publiek. Alleen onder een kleine groep literatuurkenners en -liefhebbers blijft het boek circuleren. Zo krijgt de roman uiteindelijk een cultstatus, maar een aantal jaar geleden heeft het boek dankzij een heruitgave in Italië een tweede kans gekregen. Ditmaal met meer succes, want al snel volgden buitenlandse uitgeverijen met vertalingen. Naar aanleiding van het verschijnen van de Nederlandse vertaling gingen we met hem in gesprek.
Telkens als Émile Zola een nieuwe roman voltooide, zond hij met trots een exemplaar naar zijn trouwe jeugdvriend, de kunstenaar Paul Cézanne. Naar goede gewoonte deed hij dat ook na de publicatie van Het meesterwerk, een boek waarin hij de treurige lotgevallen van de fictieve kunstschilder Claude Lantier vastlegde. Tot zijn grote ergernis ontdekte Cézanne dat het levensverhaal van de gefaalde artiest in de roman hem wel heel erg bekend voorkwam. Zijn woede was niet ongegrond: de gelijkenis tussen zijn eigen leven en dat van het hoofdpersonage in Het meesterwerk is inderdaad onmiskenbaar. Daardoor ontstond een conflict tussen Cézanne en Zola dat uiteindelijk de doodsteek betekende voor hun vriendschap. Naar aanleiding van de Nederlandse heruitgave van Het meesterwerk doken we dieper in het verhaal.
“Tijdens een rondreis door Italië viel mijn moeder over een paaltje en brak haar schouder. Ik voelde me daar schuldig over, omdat ze naast mij wandelde en ik het gevoel had dat ik haar had kunnen opvangen. Toen ik dat schuldgevoel uitte, zei mijn puberende broer: jij bent toch ook echt de labielste van ons allemaal.” Een anekdote uit de jeugdjaren van Mattijs Deraedt, die hem voor het eerst deed nadenken over de hindernissen die mannen ervaren wanneer ze hun emoties willen tonen. Een gedachte die de kern uitmaakt van Deraedts debuutbundel De schaduw van wat zo graag in de zon was blijven staan, die in 2020 bij Poëziecentrum verscheen. Naar aanleiding van het verschijnen van de bundel gingen we met hem in gesprek.
Nadia Terranova verhuist na haar studies filosofie in Messina en haar doctoraat in Catania naar Rome om haar carrière als schrijfster op te starten. In 2012 publiceert ze haar eerste kinderboek, Bruno. Il bambino che imparò a volare. Ze blijft kinderboeken schrijven, maar combineert die met een andere doelgroep. In 2015 brengt ze namelijk haar debuutroman uit en niet veel later volgt Afscheid van de geesten waarmee ze haar internationale doorbraak kent. Naar aanleiding van het verschijnen van de Nederlandse vertaling gaan we met Nadia Terranova in gesprek.
Dat ledigheid des duivels oorkussen is, daarmee moest je bij Albert Cossery niet komen aanzetten. De in Parijs wonende Egyptische schrijver was immers een groot voorstander van nietsdoen, tenminste als dat niksen welbesteed was. Daarmee bedoelde hij dat het moest stemmen tot nadenken. Levenskunst ging voor hem namelijk hand in hand met reflectie en spirituele ontwikkeling. Een veelschrijver was Albert Cossery dan ook niet. In zestig jaar tijd heeft hij een verhalenbundel en zeven romans uitgebracht. In dit artikel laten we je nader kennismaken met de onthechte schrijver, die vol overgave het genot van de ledigheid bezong.