Het onderwerp dat centraal staat in de nieuwe roman Praat met mij van T.C. Boyle, zijn taalexperimenten met apen, die in de jaren zeventig en tachtig populair waren in de biologie. Tijdens een van deze experimenten wordt een mensaap opgevoed tussen mensen in de hoop hem onze taal te leren. In Praat met mij borduurt Boyle daarop verder en speelt de aap Sam de hoofdrol, een jonge chimpansee die de harten van zijn onderzoekers steelt. De professor Guy en zijn assistente Aimee nemen Sam op in hun huishouden en beschouwen Sam steeds meer als hun kind. Maar Sam wordt steeds groter en nieuw onderzoek betwijfelt de validiteit van hun experimenten. We gingen er met de Amerikaanse schrijver over in gesprek.

Na een zevental dichtbundels, een verhalenbundel, een roman, een bloemlezing en bekroningen met evenzoveel poëzieprijzen heeft Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) nog altijd veel te vertellen. In zijn laatste worp De koers van de eeuw denderen we tegen een rotvaart onze ondergang tegemoet, maar vinden we dat het tot nu toe allemaal best meevalt. Zijn bevlogenheid, ondanks zijn ei zo na zeventig levensjaren, overwint alle geldende afstandsregels. Naar aanleiding van het verschijnen van De koers van de eeuw gaan we met de dichter in gesprek.

Herman Brusselmans aan het Nederlandstalige lezerspubliek voorstellen is als een frituur binnenwandelen en vragen of ze mayonaise hebben: totaal overbodig. De Vlaamse schrijver die in 1985 de Vlaamse letteren een kopstoot gaf met De man die werk vond en daarna altijd met haar sjokkedeizen is blijven rammelen, is intussen gecementeerd in het collectieve geheugen. In zijn nieuwste boek Maanlicht van een andere planeet eist de aimabele nietsnut uit De man die werk vond, Louis Tinner, voor de vierde keer de hoofdrol op. En dat doet hij in vintage Brusselmans-stijl: door verveeld sigaretten op te steken, door de barkruk in het ene café iets langer warm te houden dan die in een ander, en door een palet aan mensen te ontmoeten die even gedesillusioneerd zijn door het leven als Tinner zelf.

De tweeëntachtigjarige Australische auteur Gerald Murnane bleef lange tijd onder de radar. Hoewel hij al zijn hele leven poëzie en proza schrijft en reeds vijftien boeken op zijn naam heeft staan, geniet hij pas sinds enkele jaren nationale en internationale bekendheid. Murnane wordt geprezen om zijn minutieuze beschrijvingen van de omgeving en het gemak waarmee hij een sfeer weet op te roepen. In 1974 debuteerde hij met Tamarisk row en tot voor kort zei hij dat hij zijn literaire carrière had afgesloten met het autobiografische verslag Border districts. Maar misschien heeft de auteur wel meer in petto voor zijn lezers…

In haar voorgaande boek, De H is van havik, probeert Helen Macdonald een havik te temmen na de dood van haar vader. Het wordt een regelrechte bestseller. Nu pakt ze in Schemervluchten uit met iets nieuws: een veertigtal natuuressays waarin de menselijke relatie met de natuurlijke wereld centraal staat. Van vogels spotten bovenop de Empire State Building over zwemmen in Latijns-Amerikaanse vulkaanmeren tot het observeren van moordlustige slechtvalken, koninklijke zwanen en goddelijke herten dichter bij huis. We gingen er uitgebreid met Macdonald over in gesprek.

Jeroen Olyslaegers is een van die schrijvers die vandaag wellicht geen introductie meer nodig heeft. Na eerder al in de prijzen te zijn gevallen met zijn teksten voor theater en de romans Wij en Winst, brak hij in 2016 definitief door bij het grote publiek met Wil. Die roman werd bekroond met de Fintro Literatuurprijs van zowel lezers- als vakjury, de Confituur Boekhandelsprijs, de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Proza, de F. Bordewijk-prijs en de Vierjaarlijkse Prijs voor proza van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren. Recent verscheen zijn langverwachte nieuwe roman Wildevrouw, waarin Olyslaegers een duik neemt in het Antwerpen van de zestiende eeuw. Door de ogen van Beer, een herbergier die door omstandigheden in onfrisse zaken terecht komt, zien we hoe in het florerende Antwerpen de beeldenstorm losbarst en hoe de stad aan innerlijke conflicten ten onder gaat. Volgens menig recensent is Wildevrouw Olyslaegers’ beste roman tot nog toe. Wij gingen met de schrijver in gesprek over de magie van het schrijven, de troost van het verleden en het belang van empathie.