Begin 1974 krijgt vertaler Pé Hawinkels de opdracht een nieuwe Nederlandse vertaling van Der Zauberberg te maken, het bekendste werk van Nobelprijswinnaar Thomas Mann. De oude, vooroorlogse vertaling is dan bijna vijftig jaar oud en aan een opvolger toe. Een droomklus voor Hawinkels. Na negen maanden is hij klaar en begin 1975 ligt het boek in de winkel. En hoewel de reacties vrijwel allemaal positief zijn, toch waren de meningen over Hawinkels’ vertaalkunsten behoorlijk verdeeld. Er ontstond zelfs een heuse rel – die wij nu weer van onder het stof halen.
Irmgard Keun (1905-1982) raasde aan het begin van de jaren dertig als een wervelwind door de Duitse letteren. Haar opmars werd echter gestuit toen haar boeken na de machtsovername door Hitler in 1933 als niet volkseigen werden bestempeld en op de zwarte lijst kwamen te staan. In de zomer van 1936 verliet ze Duitsland en bracht eerst een paar maanden door in Oostende waar ze Joseph Roth leerde kennen. Niet veel later geraakte Keun in de vergetelheid tot ze rond haar zeventigste werd herontdekt. Wie was deze schrijfster die in de woelige jaren dertig zovele lezersharten veroverde en door tijdgenoten werd getypeerd als naïef maar briljant?
Aardbei en chocola, het verhaal van een even ongebruikelijke als diepe vriendschap, is de Nederlandse vertaling van El lobo, el bosque y el Hombre Nuevo (De wolf, het bos en de Nieuwe Man), de beroemdste novelle van schrijver en scenarist Senel Paz (1950). Het is de meest gefotokopieerde tekst in de Cubaanse geschiedenis, werd in meer dan twintig landen gepubliceerd en tot op heden in elf talen vertaald, en diende als inspiratie voor negentien toneelstukken. Fresa y chocolate, de verfilming die in 1993 uitkwam, is de enige Cubaanse film die ooit voor een Oscar is genomineerd. Wij schreven een beschouwing over het boek en de auteur.
Wanneer Ingrid Symons, redactrice bij Standaard Uitgeverij, in 1975 het manuscript van Hoe heette de hoedenmaker? in handen krijgt, is ze meteen laaiend enthousiast. Ze hoopt de roman zo gauw mogelijk gepubliceerd te krijgen. Dat lukt. Later dat jaar ligt het romandebuut van Loekie Zvonik al in de rekken. De roman wordt zowel in Vlaanderen als in Nederland bijzonder goed onthaald, en sleept het daaropvolgende jaar de felbegeerde Debuutprijs in de wacht. Er is zelfs even sprake van een verfilming door de gelauwerde regisseur Roland Verhavert.
Wie James Joyce zegt, zegt Dublin. Met enige zin voor overdrijving stelde de in de Ierse hoofdstad geboren schrijver dan ook dat hij in zijn roman Ulysses een compleet beeld van Dublin wilde geven, zodat de stad aan de hand van zijn boek heropgebouwd zou kunnen worden, mocht ze ooit door een ramp van de kaart worden geveegd. Nochtans waren zijn gevoelens tegenover de stad dubbel en bleef hij er slechts wonen tot hij voor in de twintig was. Daarna trok hij naar het Europese vasteland. Van 1905 tot 1915 was het Noord-Italiaanse Triëst zijn thuishaven. Wat heeft Triëst tot op de dag van vandaag met de Ierse schrijver, maar vooral: wat had James Joyce met Triëst?
De meeste van Patrick Modiano's romans spelen zich af in Parijs. In Zondagen in augustus (1986) voert de Nobelprijswinnaar ons evenwel naar Nice, langs plekken die perfect herkenbaar zijn, maar tegelijk zijn typisch ongewone twist krijgen door het ontregelende schimmenspel dat hij opvoert. Wij bezochten de parel van de Côte d’Azur aan de hand van wat hij in Zondagen in augustus beschrijft.