De Britse Leonora Carrington (1917-2011) is in de eerste plaats bekend als surrealistisch schilder, maar ze was ook schrijfster, zowel van verhalen als van de roman Een dove oude dame. Net als in haar beeldend werk, speelt ze in haar proza met de diepere logica van het absurde. Die vorm van het ongerijmde fascineerde haar al van jongs af aan en bracht haar op haar twintigste in contact met de Duitse avant-gardekunstenaar Max Ernst. Een portret over haar leven.
Het eerste boek dat we met Karakters hebben uitgegeven, is De poort van de Japanse auteur Soseki Natsume. Nadat we eerder al een portret over Soseki Natsume hebben gepubliceerd, plaatsen we nu een essay van vertaler Luk Van Haute waarin hij het verhaal achter het boek vertelt, duiding geeft bij het belang van het werk, en zelf naar Japan reist om het hoofdpersonage Sosuke achterna te reizen.
De Tsjechische literatuur is veel meer dan het werk van – de overigens in het Duits schrijvende – Franz Kafka alleen en start dan ook niet bij de publicaties van De gedaanteverwisseling (1915) en Het proces (1925). In dit artikel zoomen we in op een land dat literatuur ademt, maar waarvan de kans bestaat dat je niet veel afweet van haar literatuurgeschiedenis, grootste schrijvers en literaire bezoekplekken.
Jean Rhys was 76 jaar toen ze wereldfaam verwierf met haar roman De wijde Sargassozee (1966), die nauw is verweven met haar jeugd op Dominica. Na in 1927 met een verhalenbundel te hebben gedebuteerd, schreef ze tussen 1928 en 1939 vier romans. In haar werk voert ze met verve hoofdrolspeelsters op die in Londen en Parijs ploeteren om niet aan lagerwal te raken. Na de publicatie van de roman Goedemorgen, middernacht (1939) verdween ze een tiental jaar van de radar. Ze bleef in de luwte wel schrijven, zowel aan De wijde Sargassozee als aan tal van verhalen. Voor dit artikel duiken we in Alle verhalen (2019), een verzamelband waarin tussen de regels alle fases van haar leven alsook haar breekbare persoonlijkheid voelbaar zijn.
Met zijn scherpe en lenige geest laveert de Algerijnse journalist en auteur Kamel Daoud (1970) behendig tussen de westerse en de islamitische cultuur. Hij noemt zich ondanks zijn kritische houding tegenover de islam nog steeds een kind ‘van de planeet van Allah’ en treedt daarnaast graag in dialoog met klassiekers uit de westerse literatuur. Zijn gedachtesprongen staan garant voor prikkelende verbanden en conclusies. We doken in zijn werk en schreven een beschouwing.
Wanneer een van onze redacteuren zelf een boek uitgeeft, zijn we met Karakters natuurlijk ontzettend trots. Met heel veel plezier publiceren we daarom een exclusieve voorpublicatie uit Wat de lezer leert van onze redacteur Leen Verheyen (1984). In Wat de lezer leert onderzoekt Verheyen wat filosofen hebben gedacht over het nut van literatuur en stelt ze zichzelf de vraag of je van lezen een beter mens wordt.