karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatiePlatform
Wekelijks publiceren we een nieuw artikel of interview en delen we onze nieuwste boekentipsUitgeverij
Jaarlijks geven we drie ondergesneeuwde klassiekers een tweede kansPodcast
Tweewekelijks publiceren we op donderdag een nieuwe podcastaflevering
Het onderwerp dat centraal staat in de nieuwe roman Praat met mij van T.C. Boyle, zijn taalexperimenten met apen, die in de jaren zeventig en tachtig populair waren in de biologie. Tijdens een van deze experimenten wordt een mensaap opgevoed tussen mensen in de hoop hem onze taal te leren. In Praat met mij borduurt Boyle daarop verder en speelt de aap Sam de hoofdrol, een jonge chimpansee die de harten van zijn onderzoekers steelt. De professor Guy en zijn assistente Aimee nemen Sam op in hun huishouden en beschouwen Sam steeds meer als hun kind. Maar Sam wordt steeds groter en nieuw onderzoek betwijfelt de validiteit van hun experimenten. We gingen er met de Amerikaanse schrijver over in gesprek.
Friedrich Dürrenmatt was een begenadigd schilder, die schrijver werd. Meer nog, hij werd een van de grootste Zwitserse auteurs van de afgelopen honderd jaar. Voorts stond hij bekend als een onderhoudend en soms provocerend causeur. Hij was een filosoof die een goed glas wijn en een sigaar apprecieerde. De stand van de wereld stemde hem niet vrolijk, maar dat tastte zijn gevoel voor (zwarte) humor niet aan. Op foto’s kijkt hij vaak ernstig in de lens, maar soms mag het ook wat speelser en poseert de zwaarbebrilde schrijver met een van zijn huiskaketoes op het hoofd of de schouder. De hem typerende combinatie van eruditie en luchtigheid komt ook terug in zijn werk. Om je beter te laten kennismaken met Dürrenmatt, schreven we een portret over zijn werk en leven.
Na een zevental dichtbundels, een verhalenbundel, een roman, een bloemlezing en bekroningen met evenzoveel poëzieprijzen heeft Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) nog altijd veel te vertellen. In zijn laatste worp De koers van de eeuw denderen we tegen een rotvaart onze ondergang tegemoet, maar vinden we dat het tot nu toe allemaal best meevalt. Zijn bevlogenheid, ondanks zijn ei zo na zeventig levensjaren, overwint alle geldende afstandsregels. Naar aanleiding van het verschijnen van De koers van de eeuw gaan we met de dichter in gesprek.
Italo Calvino verzette zich actief tegen zijn biografie. In brieven geeft hij toe dingen over zichzelf te verzinnen of telkens andere informatie over zijn geschiedenis te verschaffen om niet te worden beklemd door een kader. Liever hield hij zich op de achtergrond om zijn werk aan het woord te laten. Naast zijn bekendste werken Onzichtbare steden en Als op een winternacht een reiziger, biedt zijn oeuvre een schatkamer aan invalshoeken om hem door te bekijken: van journalistiek werk, tot neorealistische sprookjes, tot literatuurwetenschappelijke essays. Welke lijn loopt er door dit weelderige oeuvre, en waarom biedt zijn werk juist nu zo’n troost? Karakters gaat op zoek.
In 1821, exact tweehonderd jaar geleden, werd de Franse dichter-schrijver Charles Baudelaire geboren, en dat wordt de komende maanden uitgebreid gevierd. Zo verschijnen er dit jaar heel wat heruitgaven van zijn werk, met onder anderen zijn bekendste werk Bloemen van het kwaad en Het spleen van Parijs. Ook verschijnen onder de titel Mijn hoofd is een zieke vulkaan voor het eerst zijn brieven in het Nederlands. Wij mogen daar enkele brieven (aan Gustave Flaubert, Felix Nadar en Victor Hugo) exclusief van publiceren op ons platform.
Herman Brusselmans aan het Nederlandstalige lezerspubliek voorstellen is als een frituur binnenwandelen en vragen of ze mayonaise hebben: totaal overbodig. De Vlaamse schrijver die in 1985 de Vlaamse letteren een kopstoot gaf met De man die werk vond en daarna altijd met haar sjokkedeizen is blijven rammelen, is intussen gecementeerd in het collectieve geheugen. In zijn nieuwste boek Maanlicht van een andere planeet eist de aimabele nietsnut uit De man die werk vond, Louis Tinner, voor de vierde keer de hoofdrol op. En dat doet hij in vintage Brusselmans-stijl: door verveeld sigaretten op te steken, door de barkruk in het ene café iets langer warm te houden dan die in een ander, en door een palet aan mensen te ontmoeten die even gedesillusioneerd zijn door het leven als Tinner zelf.