karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatiePlatform
Wekelijks publiceren we een nieuw artikel of interview en delen we onze nieuwste boekentipsUitgeverij
Jaarlijks geven we drie ondergesneeuwde klassiekers een tweede kansEvenementen
Per jaar organiseren we acht tot tien literaire evenementen in Antwerpen met (inter)nationale auteurs (maar nu even niet)
Wereldwijde bestsellers die als warme broodjes over de toonbank gaan, oogsten gewoonlijk diepe bewondering, zeker als de auteur piepjong blijkt te zijn. Op achttienjarige leeftijd debuteerde Françoise Sagan met haar sensationele Bonjour tristesse, een roman die haar razendsnel rijkdom en roem opleverde. Sagan staat bekend als een baanbrekend talent, een jongensachtige schoonheid en een hedoniste met een gat in haar hand. Met Bonjour tristesse, een roman over de zwoele zomer van de onstuimige Cécile en haar rokkenjagende vader, behaalde ze haar grootste literaire succes. Ter gelegenheid van de publicatie van de schrijfsters verloren roman De hoeken van het hart wentelen we ons graag nog eens in Céciles verdriet uit Bonjour tristesse en verdiepten we ons in haar schrijversleven.
De impact van Het bittere kruid (1957) van de Nederlandse schrijfster Marga Minco valt niet te onderschatten. We zouden zelfs kunnen stellen dat haar debuutroman voor een kentering zorgde in de manier waarop de Jodenvervolging als thema in de Nederlandse literatuur behandeld werd. Op zijn minst is het een aangrijpend relaas over het tragische lot van een Joodse familie in Nederland, die wat ons betreft een plaats in de literaire canon verdient en vandaag misschien wel meer dan ooit in de leeslijst van elke middelbare school zou moeten staan. We schreven een omvangrijk portret over haar leven en natuurlijk Het bittere kruid.
Drie keer per jaar publiceren we op Karakters een lijst met daarin de boeken waar we het meest naar uitkijken. Van romans, non-fictie en verhalenbundels tot heruitgaven en mid-prices. In deze editie de meest opvallende boeken die dit najaar gaan verschijnen. Met onder andere nooit eerder uitgegeven werk van Simone de Beauvoir, nieuwe verhalen van de Japanse bestsellerauteur Haruki Murakami en het nooit eerder naar het Nederlands vertaalde Mercier en Camier van de Ierse Nobelprijswinnaar Samuel Beckett.
‘The Jean Genie’ is een aanstekelijk liedje van David Bowie, met een stevig ritme, een speelse mondharmonica en een refrein dat lekker makkelijk mee te zingen is. Het nummer bereikte de zesde positie in de Nederlandse top 40 en in België kwam het tot de zevende plaats. Maar wat zong iedereen eigenlijk uit volle borst mee? Gaat dit over een genie in spijkerbroek zoals in het beroemde boek van Thea Beckman? En waar slaat die voorliefde voor schoorstenen (chimney stacks) eigenlijk op? In een interview onthulde David Bowie al snel dat het een – ietwat gezochte – woordspeling is. De naam verwijst naar de Franse avant-garde schrijver Jean Genet. Maar wie is Jean Genet en waarom schrijft niemand minder dan David Bowie een nummer over hem? Een portret over zijn werk, leven en de cultstatus die Genet nog steeds geniet in de pop- en rockmuziek.
‘Madame Bovary, c’est moi’ is ongetwijfeld Gustave Flauberts beroemdste citaat. Toch zou hij deze woorden nooit geschreven hebben. Ze komen alleszins nergens voor in zijn manuscripten, noch in zijn correspondentie. Misschien heeft hij deze zin wel uitgesproken, maar verba volant scripta manent: van het gesproken woord kan je geen bewijs leveren. Sommigen beweren dat Flaubert met deze woorden de speculaties over zijn hoofdpersonage in Madame Bovary wilde weerleggen. Na de publicatie van zijn roman werd hij immers overspoeld met brieven van lezeressen die zichzelf beweerden te herkennen in de onbegrepen Emma Bovary. Een verklaring die dichter bij de waarheid aanleunt, is dat Flaubert deze zin zou hebben geuit in het bijzijn van zijn correspondente Amélie Bosquet. Vals of niet, het citaat schept hoe dan ook geen helder beeld van de auteur achter Madame Bovary. Als deze woorden ons iets kunnen bijbrengen, is het misschien wel de vraag: wie was Gustave Flaubert dan wél?
Met Slapen doen we later is de Duits-Hongaarse schrijfster Zsuzsa Bánk reeds toe aan haar vijfde roman. Met haar debuutroman uit 2002, De Zwemmer, bereikte ze meteen een internationaal publiek. Dat heeft ze waarschijnlijk te danken aan haar eigenzinnige schrijfstijl, die qua ritme soms meer van poëzie wegheeft. Ook in Slapen doen we later keert deze herkenbare stijl terug: het is een ode aan de literatuur, een bricolage van allerhande citaten uit de wereldliteratuur. De roman is een drie jaar durende briefwisseling tussen twee vrouwen, Marta en Johanna. Marta is een schrijfster, die probeert de eindjes aan elkaar te knopen terwijl ze zorgt voor haar drie kinderen. Johanna is een lerares die in het Zwarte Woud woont, en die tegelijkertijd werkt aan een doctoraat over de Duitse dichteres Annette von Droste-Hülshoff. In literaire bewoordingen beschrijven ze hun dagelijkse leven aan elkaar, met al zijn ups en downs. Voor Karakters spraken we Zsuzsa Bánk over sterke vrouwelijke personages, misconcepties rond schrijvers en de schoonheid van brieven.