karakters
Het literaire platform voor inspiratie en informatieGeen kritiek, maar duiding
Karakters schrijft geen recensies en streeft naar oordeelvrije inhoud.Iedereen aan het woord
Vertalers, auteurs of liefhebbers: op Karakters komen de geluiden vanuit alle hoeken.Literatuur én meer
Karakters laat zich niet beperken door de grenzen van de literatuur.
Rondom de debutante Asha Karami hangt een mysterieuze vibe: de auteursfoto in Godface lijkt wel uit begin twintigste eeuw te stammen en haar biografietje in de goudkleurige dichtbundel is cryptisch: ‘Ze veranderde reeds drie keer van naam en ook haar geboortedatum is een complex verhaal.’ Intussen duiken haar verzen op in de recensies en instagramposts van bekende Nederlandse poëzieliefhebbers. Tijd dus voor een interview.
Hoewel onder meer de Harry Potterreeks haar inspireerde om te gaan schrijven, doet de Deense schrijfster Caroline Albertine Minor dat het liefst zonder een plot in haar boeken aan te brengen. In Zegeningen resulteerde dat in een bundel korte verhalen met elk een eigen hoofdpersonage. De verhalen staan niet los van elkaar, maar smelten samen door gemeenschappelijke en universele thema’s als de machteloosheid van verlies en onverwachte hoop. Op Crossing Border Festival gingen we met Minor in gesprek over grenzen: tussen realiteit en fantasie, tussen haarzelf en haar personages, tussen verdriet en optimisme.
Al meer dan twee decennia lang is Rob van Essen een belangrijke stem in literair Nederland, met Visser (2008) en Hier wonen ook mensen (2014) als exponenten van zijn uiteenlopende oeuvre. Maar waar Van Essen voor velen nog een 'cultschrijver' was, werd hij dit jaar met het winnen van de Libris Literatuur Prijs met zijn roman De goede zoon, in een klap naar het literaire sterrendom gekatapulteerd. We gingen er tijdens Crossing Border met hem over in gesprek.
De aidscrisis die in de jaren tachtig miljoenen slachtoffers maakte, werd in Amerika jarenlang in de doofpot gestopt. Voormalig president Ronald Reagan sprak het woord ‘aids’ pas voor het eerst uit in 1987, maar liefst zes jaar nadat de ziekte was ontdekt. Nu, bijna veertig jaar nadat de ziekte de kop opstak, schreef Rebecca Makkai (Skokie, 1978) er met Een stralende toekomst een lijvige roman over. We gingen er uitgebreid met haar over in gesprek. 'Ook vandaag de dag is er nog veel te weinig aandacht voor aids.’
In Brazilië is Clarice Lispector al sinds de jaren zestig een deel van hun cultureel erfgoed en gelukkig begint haar naam ook daarbuiten steeds vaker te klinken. De Franse schrijfster Hélène Cixous beschreef Clarice Lispector als ‘hoe Kafka zou zijn geweest als het om een vrouw was gegaan, of "als Rilke een in de Oekraïne geboren Braziliaanse jodin was geweest. Als Rimbaud een moeder was geweest en de leeftijd van vijftig jaar had bereikt. Als Heidegger had kunnen ophouden Duits te zijn."' Ze was een fenomeen met een geheel eigen stijl, een tot leven gekomen paradox, die met taal kon spelen zoals niemand haar had voorgedaan. Haar vreemdheid verontrustte mensen, maar werkte tegelijkertijd ook magnetisch. We schreven een uitgebreid portret over haar werk en leven.
Als prille twintiger debuteerde Christophe Vekeman in 1999 met de roman Alle mussen zullen sterven. Hierna volgden nog verscheidene romans en dichtbundels, doorspekt met performances. Want Christophe Vekeman kan niet verder af staan van het cliché van de schrijver als kluizenaar, een cliché dat in zijn ogen trouwens volledig achterhaald is. Nu, twintig jaar later, ligt zijn nieuwe roman Cruise in de boekhandel. Het verhaal speelt zich af op een ‘bezinningscruise’, waar men naartoe gaat om zichzelf te vinden. Onze redacteur ging er uitgebreid met Vekeman over in gesprek.